Palermo Rosalia Lombardo. Wat een mooi kindje.

Palermo, ja, wat moeten we daar nou van zeggen. In elk geval komen we ook nu weer heel aan op de camping aan de rand van de stad. We zijn er om 12.30 uur en nadat de campingeigenaar de busnummers naar het centrum heeft uitgelegd beginnen we aan ons avontuur. Is nog altijd ruim een uur met de bus naar de stad. Dat vinden wij wel leuk zo’n lokale bus. De Italianen zijn ook vriendelijk en we voelen geen bedreigende sfeer. Je moet overal op je spullen letten in grote steden. De binnenstad is wel chaotisch. Het verkeer zigzagt allemaal door elkaar, brommertjes, auto’s bussen, toeristische koetsjes en ambulances. Je hoort bijna altijd wel ergens een ambulancesirene, en de auto’s toeteren om iemand te waarschuwen dat ze er aankomen, ze toeteren om iemand te waarschuwen dat ie te dicht bij hun komt, ze toeteren als ze een bekende zien, en als een rij auto’s iets te lang moet wachten toeteren ze ook allemaal. Kortom, ze toeteren altijd. En er hangt een permanente smog van uitlaatgassen, eigenlijk is het één grote teringbende. Respect voor fietsers is er niet en evenmin voor voetgangers. Groen licht bij de zebra? Voorzichtig oversteken en blijven kijken of alle auto’s ook stoppen. We lopen over een groente en vismarkt waar bij de viskraam ook meteen een restaurantgedeelte is. Allemaal heel lokaal. De vis is kennelijk ’s morgens vroeg in het ijs gelegd wat al lang geen ijs meer is en de groene vliegen die we zien doen ons in elk geval besluiten hier geen gebruik van te gaan maken. We hebben allebei nog geen dag gehad dat we ons niet 100% voelden en dat willen we graag zo houden. Het wordt een pizza. En weer zo een waar je een hele poos op kun teren. Dan wandelen we verder door een vieze achterbuurt, werkelijk heel smerig en komen uiteindelijk bij een punt van waaruit we met een toeristenbus de Monreale heuvel op gaan naar de mooist versierde Dom ter wereld. Helemaal met goud geschilderde bijbelse taferelen. Erg mooi. Als we terug zijn komt het hoogtepunt van onze reis. Ik had in Nederland al gelezen over de catacomben van de capucijnen.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Catacomben_van_de_Capucijnen_(Palermo)

Dit is een klooster waar ooit de paters zijn overgegaan op het mummificeren van de lichamen wegens plaatsgebrek op het kerkhof. Er zijn er duizenden bijeengepakt in lange gangen. Erg macaber en ook fascinerend. De mummie van de tweejarige Rosalia Lombardo is griezelig echt. Alsof ze zo wakker kan worden uit haar slaap. We zijn er echt allebei helemaal stil van. Dan gaan we nog even bijkomen met een wijntje en nemen de bus terug naar de camping. Daar nog even de fiets gepakt naar het haventje. We slaan rechtsaf de kaai op en er is maar 1 restaurantje en een snackbar. Daar lezen we wat en zien de zon onder gaan onder het genot van een pilsje. Om 22.00 uur sluit het hier en we gaan terug naar de camping. Dat was het voor vandaag……..Iets verderop is echter wat licht. Is daar nog wat open? Slaan we de bocht om komen we toch in een levendige haven, overal eethuisjes, marktkraampjes, berengezellig, en totaal onverwacht. Tineke koopt op de markt een mooie lederen tas en we besluiten toch maar wat te gaan snoepen. Er staat een ober zee-egels open te kappen. Paul had al eens gezegd dat die eetbaar zijn. Nu hebben we de kans om het te proeven. Er zit een soort rode snotjes in . Niet echt vies maar ……nee, toch maar niet. We bestellen 4 rauwe oesters(Tineke) en een bordje kokkeltjes (Jan) Vooral de saus is heerlijk om te soppen. We proeven nog wat andere lekker hapjes en om 23.30 uur lopen de terrasjes langzaam leeg en gaan wij ook naar huis. Interessante dag met een verrassend slot.

Cefalu een lekker slenterplaatsje. Niet voor naaldhakken

Ik ben weer als eerste wakker en neem een heerlijke frisse duik. Dan gaan we snel verder. We komen aan bij Cefalu. Een van de mooiste stadjes aan de noordkust. Lekker even rondkuieren, grote kerk bezoeken , koffie. Het is een wirwar van straatjes hier. We krijgen op weg naar de camper een stortbui van 5 minuten , duiken daarom even een winkel in als als we weer buitenkomen stroomt het water bijna als een rivier door de straat. 4 km verderop is een redelijke camping en daar gaan we staan. De hele middag bij de camper lezen en dagboeken bijwerken. Dan met de taxi naar Cefalu terug. Het is er gezellig druk. Er zijn wat groepen bruiloftsgasten die kennelijk de tijd doden tussen kerk en feest. Ze zijn helemaal opgedoft en de meeste vrouwen lopen (waarschijnlijk voor het eerst) op naaldhakken aan de arm van hun partners , en dan dit plaveisel, zwik , zwik. Het is een geweldig gezicht. Het zijn net dronken mensen die steunend aan iemands arm naar huis gebracht worden . Wij zien het allemaal aan achter een glas wijn. De mannen hebben ook een pak uit de kast gehaald wat jaren geleden waarschijnlijk goed pastte. En dat zit nu allemaal zooooo strak.Dat zien qwe soms nog liever dan kathedraal nr. zoveel.. We krijgen bij onze drankjes overal weer zoveel te snoepen dat we om 21.00 uur alleen nog maar een klein hapje nemen. Tineke een risotto en ik antipasti. Als de taxi ons weer heeft teruggebracht zit ook deze dag er weer op. Morgen naar Palermo.

Naar Sicile

Bijtijds op. We hoeven vandaag maar een eindje. 91 km. Zo gepiept. Maar we weten nog niet dat dit de dag wordt van de onhandige keuzes. Loopt uiteindelijk wel goed af. Maar in de eerste plaats is het een ramp om Tropea te verlaten. Smalle weggetjes, spoorviaductjes van 2.40 m en we zijn ruim 3 meter hoog. Uiteindelijk 28 kilometer in de verkeerde richting gereden door de bergen om op de provinciale weg te komen. De GPS laat het veel afweten. We willen nog niet over naar Sicilië vandaag maar uiteindelijk zijn we het gezoek naar een strandje of een camping zo zat, en is Tineke helemaal klaar met het voor de camper uitlopen om te coachen (voet) dat we toch maar gaan inchecken. Kaartje retour kost 95,- . Wil een of andere klojo nog € 5,- voor zijn hulp bij het vinden van de kassa. Dat staat in metershoge woorden boven de weg. Dat kunnen wij zelfs zonder bril vinden. We gaan snel aan boord en de overtocht is niet veel interessanter dan de overtocht Vlissingen-Breskens. Als we eraf mogen gaan we meteen rechts af naar de punt van het eiland. Zo, eerst even een duik in zee en dan verder. Het is een troosteloos landschap. Overal ligt rotzooi langs de weg. En er zijn hier nergens campings. We kiezen bewust voor de noordkust. Die brengt ons in 350 km naar het reisdoel. Onderlangs is het bijna 600 km. Daar hebben we geen trek in. Genoeg gereden en je kunt het eiland toch niet helemaal doen in een week. Het is bijna zo groot als België. Dan wordt het landschap langzaam aan weer wat vriendelijker. We stoppen in Spadafora en besluiten hier aan het water wild te gaan kanperen. Er is hier een barretje en we hebben eten in huis dus dat komt wel goed. We zitten allebei diep in een thriller op de e-reader. Wie doet ons wat. Om 18.00 uur lekker gekokkereld. Salade met ui uit Tropea (wereldberoemd, maar wij proeven geen verschil met de rode ui van de Lidl), en biefstuk met champignons. In de loop van de avond verzamelt de jeugd van het stadje zich hier en dat is heel leuk om te zien. Stoere jongens op scootertjes die indruk willen maken en meisjes die almaar hun haar goed doen, elkaar een beetje uitdagen. Dat is toch ook overal hetzelfde. Om 23.30 uur is het helemaal stil. Wij zijn dan al bijna vertrokken.

Langs de afgronden naar Tropea

Tineke en ik maken op de camping een heel routeplan hoe we haar zullen verlaten. Welke bomen hebben uitstekende takken, waar moeten we steken, etc….. Uiteindelijk lukt het. Dan in het dorp nog een route vinden naar de doorgaande weg. Het is hier een labyrint van straatjes en steegje en het is echt puzzelen welke route de goede is. Als we eenmaal onderweg zijn ,gaan we tanken, eten een puddingbroodje, heerlijk!!!!!gooien het toilet leeg en laten het vuil water weglopen. Zo, ruikt het weer fris in de Landeters. De route gaat door een prachtig ruig landschap en gaat later over in een soort botanische tuin. Als onkruid staat hier de Oleander, de palmen, bamboes en aloë vera-cactussen. En daar loopt de weg gewoon tussendoor. We missen ons reisdoel boven Tropea en gaan daarom maar door naar de stad zelf. We hebben er hoge verwachtingen van. Een verkeerde weg die de navigatie ons wees gaat met haarspeldbochten super steil naar beneden. Tineke is helemaal van de kaart. Beneden is de zee…… maar niet waar we moeten zijn. Een dame zegt ons dat we terug moeten. En daar baal ik erg van. Tineke stort in en ik rijd in z’n eerste omhoog. Stilvallen is dodelijk. Dan krijg je hem nooit meer in beweging. Ik rij claxonerend van haarspeldbocht naar haarspeldbocht en ben zichtbaar opgelucht als ik weer horizontaal ben. Pffff. Nu een camping. Binnen 5 minuten vinden we er een op loopafstand van het centrum van Tropea. Volledig schaduw. Zalig. Tineke komt langzaam weer bij zinnen. Die heeft echt afgezien met die afgronden. En ik maar roepen: “Kijk eens hoe mooi die baai daar beneden ligt……” Aan haar niet besteed hoor. Die ziet alleen maar de versnellingspook. We gaan naar het prachtige tropische baaitje en komen helemaal tot rust. Zwemmen en lezen en even wat whatsappen met La vita e bella. Zojuist gedouched, beetje relaxen. We hebben vlees gekocht om te barbecueën. Maar nu ik dit schrijf om 19.00 uur is de verleiding te groot om niet het stadje te gaan ontdekken. Dat doen we. Het is ontzettend leuk, aeen doolhog van straatjes met winkeltjes een restaurantjes. En steeds uitzicht over de zee want deze hele stad ligt op een klif. Beetje kuieren, straatverkopers bekijken onder het genot van een wijntje. Heerlijk. Je krijgt bij je drankje zo veel lekkere hapjes, nootjes, toastjes met allerlei lekkers, slaatje etc… dat de lust om een hele maaltijd te gaan nemen over is. We doen allebei een focaccio . Kennen we van de Zeewolders. Maar deze is anders. Een soort dubbelgeklapte pizza, kleiner dan een calzone, met heerlijke vulling. Onverwacht lekker en meer dan genoeg. Daarna op het grote plein een espresso. Tineke noemt dat een vloeibare bonbon. Is het ook. We drinken het hier met bakken ook omdat het maar 80 cent kost. Het is 11 uur als we weer zijn afgedaald manaar de camperplaats en lezen nog wat. Mooie dag geweest.

Ciro Marina . 1 dagje debielenressort is wel genoeg.

Vandaag een lui dagje bij het zwembad. Lezen en luieren. We doen niet mee aan de aqua-gym. De muziek knalt wel over het zwembad. Net als we weg willen gaan is de gym voorbij en de muziek minder hard. We gaan water in water uit, steeds om te koelen , want het is heet. Tegen twaalven bereikt de animatie haar hoogste debielen-nivo. Iedereen (behalve wij) doen mee aan een spelletje wie het snelst op en neer kan lopen tussen twee punten met een twee euro muntstuk op je voorhoofd. Echt volwassen mensen hoor, zonder kwijl, zonder helmpje, niet te geloven, en een lol, de winnaar kreeg een gratis aperitiefje. Wij hebben genoten. Ik ga naar het dorp, koop daar brood en wijn en we eten bij de camper. Zelf gekookt. Cup-a-soup champignons. Kunnen we vanavond tenminste weer uit eten zonder schuldgevoel. Haha. We zwemmen nog wat en ik werk dit verslag verder bij. Om 19.00 uur gaan we naar het stadje. We kopen tomaten, want die vind ik zo heerlijk hier, vooral die ovale pomodori. De groentenwinkel heeft ongeveer 10 verschillende soorten. Waar is het voor vraagt hij. Waar is het voor? Antwoord ik. Hij legt uit dat die tomaat lekker is op brood, die voor de salade, die voor een pizza, die voor penne, die voor………etc. Nooit geweten. Hij weet een visrestaurant. Gaan we later ook eten. Eerst nog even een wijntje in het haventje. Het eten valt een beetje tegen. Kan ook wel eens. De antipasti is zo uitgebreid, dat we elkaar aankijken in de trant van “moeten we ook nog een hoofdgerecht…..pfffff. Ja hoor, de vrouw van het restaurant komt aan met een grote schaal verschuillende soorten gebakken vis. Wat haar man gevangen heeft. Het smaakt wel, maar allemaal wel een beetje hetzelfde. Echt lekker gemaakt met kruiden enzo is de vis niet. Dat had Jamie anders gedaan. We laten de grootste vis volledig onaangeroerd. We ploffen bijna. De koffie drinken we buiten aan het boulevardje. Terug op de camping nog een perudootje…..ik win weer. Ach ja, mag ook wel eens een keertje.

Naar Ciro Marina . Frietje met voor Tineke

We staan met de camper onder een boom en brengen na het ontbijt uren lezend door in de schaduw. Daarna gaan we rond 16.00 uur opbreken om een mooie route te rijden langs de kust naar Ciro Marina. Hier is een ressort/camping van de campingchequegids. Doen we. Verrassend. Prachtig zwembad, de zee ernaast . Mooie plek in de schaduw en snel even een duik om de reis weg te spoelen. Er is een actief animatieteam en de Italiaanse bejaarden worden met gym en dans bezig gehouden. Wij nemen een wijntje en kijken ernaar. Ze hebben het erg naar hun zin en doen erg hun best. Dan pakken we de fietsen en gaan de boulevard af naar het haventje. Tineke wilde eerst op de camping blijven om daar wat te eten maar daar kom ik niet voor naar Italië. Halverwege roept ze al: “Je hebt gelijk, dit is veel leuker”. We zetten de fietsen neer en gaan lekker kuieren. Ook hier uitsluitend Italianen. En die brabbelen wat af hoor. Gezellig. In een barretje wat gedronken en meteen krijg je er dan een hapje bij. Dit keer door oma gemaakte Calibrese aardappeltjes. Oma zit zelf ook op het terrasje en geniet van ons genieten. Het smaakt ook echt heel erg lekker. We maken er maar een tentjestocht van. Overal wat drinken en wat snoepen om uiteindelijk een echt bakje friet te vinden. Tineke gaat daar voor. Ik neem liever een 4 staggione. We hebben de campari ook weer herontdekt. We eindigen deze gezellige dag met een boekje voor de camper.

Een borrel op Annie. Een mooi afgerond leven.

02.30 uur. Ik word wakker de disco dreunt en de tractor maait z’n baantjes nog. Na een uuur val ik weer in slaap………

04.30 uur. Wakker!! Het gras wordt nog steeds gemaaid en de disco heeft het volume wat opgeschroefd. De camper schud er bijna van.

05.00 uur. De disco is gestopt. De tractor rijd vrolijk verder.

07.30 uur. Rust……..Ik vertel Tineke mijn nachtervaringen. Zij heeft niets gehoord….Ongelofelijk.

Enfin, ik ben op vakantie en kan dus op elk moment van de dag mijn slaap inhalen als dat nodig mocht zijn.

Wij ontbijten met crackers en gaan op zoek naar de Trulli huisjes. De weg is geblokkeerd wegens een grote automarkt in een dorp en we moeten omrijden. Maar de politieman kijkt eens naar de camper, maakt een gebaar van “dat gaat wel een probleem worden, bochtige weg…..smalle rijstroken….”en dat is voor ons voldoende om de route om te gooien. Dan maar geen Trulli huisjes. We hebben er wel een aantal van gezien en we geloven het wel. Dan belt Patricia ons dat Annie is overleden. Dat is vlak voor het plaatsje Ostuni. We nemen een koffie op een terras in de schaduw en zetten de acties op touw die nodig zijn om de crematie enzo goed af te handelen. Veel lieve reacties uit Nederland. Dan is mail, whattsapp en telefoon wel heel erg makkelijk. We moeten er wel even wennen dat ze er niet meer is. Was toch zeker de laatste maanden een dagelijks deel van ons leven. Gelukkig heeft ze niet veel pijn gehad. En ze zei altijd "geniet van het leven want het is zo voorbij". Wij voegen onze daden bij die woorden , pakken de draad weer op en rijden de hak weer uit bij Taranto. Helemaal naar het zuiden afdalen en weer terug wordt te veel. Italie is namelijk ontzettend groot en je ben over een stukje van 200 km zo maar een uur of 5 bezig. We rijden langs industriestad Taranto en vinden dan een strandje vol met alleen maar Italiaanse toeristen. Heerlijk. Geen Duitsers, geen Nederlanders, alles is ook alleen maar in het Italiaans. Duits en Engels werkt hier niet. Mijn IItaliaans gaat daardoor wel snel veel beter. Na 3 uur zonnen, lezen en zwemmen rijden we een stuk door om een camping te vinden. Dat valt nog niet mee. Uiteindelijk belanden we in Villapiana Lido op de meest trieste camping die we ooit hebben gezien. Maar enfin, we zijn moe en we doen het er maar mee. We gaan op de fiets een lange weg over een grindpad naar het dorpje verderop. Daar aangekomen zien we ineens campers zo op het strand staan, wild. Dat willen wij ook. Ik dus terug, fiets op de fietsendrager, spullen naar binnen, luifel indraaien en rijden. Bij de andere camperaars. Allemaal Italianen, even kennis gemaakt en daarna het dorp in. Het wordt een bijzondere avond. De tip voor het restaurant waar we naar toe gaan blijkt goed te zijn. Er staat een rij buiten. Binnen is het vol. Do beres lopen af en aan. Ik vraag waarom net juist hier zo druk is. Een Italiaan antwoordt dat het erg goed en erg goedkoop is. Nou, en laten wij dat nou ook prettig vinden. Aan de overkant is een barretje. Het is 20.30 uur. Daar gaan we wachten met een wijntje tot het rustiger wordt. Ik kan niet zo goed tegen wachten. (Efteling-syndroon). Zo is het goed uit te houden. Even na tienen gaan we naar binnen. Zwaardvis en Sepia (inktvis) wordt het. Vooral de inktvis is heerlijk. We nemen er een hele fles Prosecco bij , salade en frietjes en twee koffie toe. En het is zo lekker zwoel nog. Was een zalige verrassende avond. En de hele maaltijd kostte € 32,- Daar lijdt ons voornemen om veel zelf te gaan koken wel onder. Want het is wel heel verleidelijk zo aan te schuiven. Terug bij de camper nog even genoten van deze heerlijke plek.

Naar Monopoli via Matera

Bijtijds op . Even een duik en dan inpakken en wegwezen. Is nog een heel gedoe want er zijn wat omleidingen en ik pak een verkeerde weg. Moeten we even 12 km omrijden. Dat moet dan maar. We hebben de camper nog schadevrij kunnen houden maar dat is wel een wonder want de Italianen hebben lak aan regels in het verkeer. Doorgetrokken witte strepen snelheidsbeperkingen , rechts voorrang. Iedereen doet maar wat. En als ze even moeten bellen gaan ze op de snelweg even half over de vluchtstrook 60 km uur rijden. Daarnaast zijn de straatjes in de stadjes vaak zo smal en moet je niet alleen rekening houden met de andere auto’s maar ook met overhangende balkonnetjes, bomen , verkeersborden en viaducten van 2.40 m. De enige remedie is om alles heel rustig aan te doen en je niet door de anderen te laten opjagen. Wij komen uiteindelijk op de autostrada naar Matera. Nauwelijks verkeer maar wel veel wegwerkzaamheden. Op een gegeven moment moeten we er af en er dan weer op tussen betonnen markeringen. Max 2.40 breed staat er dreigend bij. Een caravan voor ons durft het niet aan en stuurt achteruit terug. Ik heb mijn assistente die mij er doorloodst. Het is aan beide kanten een kwestie van centimeters. Maar het lukt. Scheelt een heel stuk omrijden. We komen aan in Matera en wandelen door dit mooie stadje. Het oude centrum bestaat helemaal uit witte huisjes en smalle straatjes, rotswoningen, een rotskerk etc. Precies zoals op de bijbelse platen. Passion of the Christ met Mel Gibson is hier onder andere opgenomen. We eten een pizza en gaan dan verder richting Bari. De weg is erg slecht en Bari trekt al helemaal niet. Een Lidl wel. Daar doen we boodschappen en genieten van de airco in de winkel. Eenmaal buiten valt de hitte weer op je. De laatste keer dat we dat meemaakten was op Aruba. Tineke gaat even slapen en ik rij naar Monopoli onder Bari. Hier vinden we geen camping maar wel een camperplaats pal aan de kust op een gortdroog terrein met distels, hagedissen en ik zie ook nog een zwarte slang van anderhalve meter. Had ik misschien beter niet aan Tineke kunnen vertellen! Ik neem een duik in de baai en we brengen de avond lezend en puzzelend door voor de camper. Het avondeten is stokbrood met allerlei restjes die we nog in de koelkast hebben. Tegen elven gaan ze met een tractor met een maaier erachter het terrein pal naast ons maaien takkeherrie. En honderd meter verder start een party……………………Wij slapen om middernacht