02.30 uur. Ik word wakker de disco dreunt en de tractor maait z’n baantjes nog. Na een uuur val ik weer in slaap………

04.30 uur. Wakker!! Het gras wordt nog steeds gemaaid en de disco heeft het volume wat opgeschroefd. De camper schud er bijna van.

05.00 uur. De disco is gestopt. De tractor rijd vrolijk verder.

07.30 uur. Rust……..Ik vertel Tineke mijn nachtervaringen. Zij heeft niets gehoord….Ongelofelijk.

Enfin, ik ben op vakantie en kan dus op elk moment van de dag mijn slaap inhalen als dat nodig mocht zijn.

Wij ontbijten met crackers en gaan op zoek naar de Trulli huisjes. De weg is geblokkeerd wegens een grote automarkt in een dorp en we moeten omrijden. Maar de politieman kijkt eens naar de camper, maakt een gebaar van “dat gaat wel een probleem worden, bochtige weg…..smalle rijstroken….”en dat is voor ons voldoende om de route om te gooien. Dan maar geen Trulli huisjes. We hebben er wel een aantal van gezien en we geloven het wel. Dan belt Patricia ons dat Annie is overleden. Dat is vlak voor het plaatsje Ostuni. We nemen een koffie op een terras in de schaduw en zetten de acties op touw die nodig zijn om de crematie enzo goed af te handelen. Veel lieve reacties uit Nederland. Dan is mail, whattsapp en telefoon wel heel erg makkelijk. We moeten er wel even wennen dat ze er niet meer is. Was toch zeker de laatste maanden een dagelijks deel van ons leven. Gelukkig heeft ze niet veel pijn gehad. En ze zei altijd "geniet van het leven want het is zo voorbij". Wij voegen onze daden bij die woorden , pakken de draad weer op en rijden de hak weer uit bij Taranto. Helemaal naar het zuiden afdalen en weer terug wordt te veel. Italie is namelijk ontzettend groot en je ben over een stukje van 200 km zo maar een uur of 5 bezig. We rijden langs industriestad Taranto en vinden dan een strandje vol met alleen maar Italiaanse toeristen. Heerlijk. Geen Duitsers, geen Nederlanders, alles is ook alleen maar in het Italiaans. Duits en Engels werkt hier niet. Mijn IItaliaans gaat daardoor wel snel veel beter. Na 3 uur zonnen, lezen en zwemmen rijden we een stuk door om een camping te vinden. Dat valt nog niet mee. Uiteindelijk belanden we in Villapiana Lido op de meest trieste camping die we ooit hebben gezien. Maar enfin, we zijn moe en we doen het er maar mee. We gaan op de fiets een lange weg over een grindpad naar het dorpje verderop. Daar aangekomen zien we ineens campers zo op het strand staan, wild. Dat willen wij ook. Ik dus terug, fiets op de fietsendrager, spullen naar binnen, luifel indraaien en rijden. Bij de andere camperaars. Allemaal Italianen, even kennis gemaakt en daarna het dorp in. Het wordt een bijzondere avond. De tip voor het restaurant waar we naar toe gaan blijkt goed te zijn. Er staat een rij buiten. Binnen is het vol. Do beres lopen af en aan. Ik vraag waarom net juist hier zo druk is. Een Italiaan antwoordt dat het erg goed en erg goedkoop is. Nou, en laten wij dat nou ook prettig vinden. Aan de overkant is een barretje. Het is 20.30 uur. Daar gaan we wachten met een wijntje tot het rustiger wordt. Ik kan niet zo goed tegen wachten. (Efteling-syndroon). Zo is het goed uit te houden. Even na tienen gaan we naar binnen. Zwaardvis en Sepia (inktvis) wordt het. Vooral de inktvis is heerlijk. We nemen er een hele fles Prosecco bij , salade en frietjes en twee koffie toe. En het is zo lekker zwoel nog. Was een zalige verrassende avond. En de hele maaltijd kostte € 32,- Daar lijdt ons voornemen om veel zelf te gaan koken wel onder. Want het is wel heel verleidelijk zo aan te schuiven. Terug bij de camper nog even genoten van deze heerlijke plek.